Ποιήματα που αποτελούν ωδή στο αέναο ταξίδι του ανθρώπου στο χρόνο και τον πολιτισμό που δημιούργησε. Του ανθρώπου που ίπταται όλο και ψηλότερα έχοντας εφόδια αξίες, ιδανικά.

Ποιήματα που αποτελούν ωδή στο αέναο ταξίδι του ανθρώπου στο χρόνο και τον πολιτισμό που δημιούργησε. Του ανθρώπου που ίπταται όλο και ψηλότερα έχοντας εφόδια αξίες, ιδανικά.

Ιππεύοντας τα σύννεφα, δάμαζες τα ύδατα

Τα νέφη ενυδρούσες.

Με περισσή ενόραση, δίψα του κορμιού

Και της ψυχής κερνούσες.

Εμπέδωνες  ισόρροπα, φιλοσοφικά τον κόσμο ανίχνευες

κατέβαινες  τα  φρέατα, από το φως τη διάθλαση διαθλούσες                                        

Στο φεγγάρι κατάβαθα εισχωρούσες.